Hoe hou ik mijzelf staande in een reeks van slecht nieuws berichten?
Ik bevind me in een fase waarin er twee mensen zijn overleden die ik een warm hart toedroeg en 1 mens waar ik slecht nieuws van kreeg dit weekend. Deze zit ook heel diep in mijn hart, het is iemand die mij snapt, die mijn pijn en moeheid compleet begrijpt en waar ik feedback van krijg..
Ik vind het moeilijk om mijzelf nu staande te houden, want het doet pijn en het is verdrietig en ik ben zo verschrikkelijk boos...
Boos op God of wie dan ook verantwoordelijk is voor het halen van deze mensen of voor het geven van een verschrikkelijke ziekte. Ja ik weet het, het is irreëel om zo te denken, maar mag ik effe? Ik wil niet reëel zijn, maar even egoïstisch boos zijn, wat woedend...
De twee lieverds die zijn overleden hadden op hun eigen manier een effect op mijn leven. De eerste voelde als een opa of vaderfiguur die mij verhalen vertelde uit de tweede wereldoorlog, die mij uitdaagde om nieuwe dingen te doen en te ontdekken. Die mij geduld leerde door zijn dementie. Een man die ik vreselijk mis omdat hij zo bijzonder was. Altijd opgewekt en vrolijk, altijd bezig in zijn goede tijd en zo speciaal in zijn bewoording. Hij zag mij als zijn Nederlandse dochter en kwam graag naar ons om vakantie te vieren. Uren kon hij achter in de tuin zitten en rustig genieten van de eendjes in de sloot achter ons huis. Hij had een gave om iedereen uit te laten tieren en dan pas een vraag te stellen. Hij oordeelde niet en gaf goede raad. De tweede man was mijn oom en ik vond hem bijzonder door zijn manier van leven. Zijn passie voor het woord van God en als evangelist kon hij daar ook uren over praten. Maar als hij wist dat je niet van de Bijbel en God was, dan respecteerde hij je houding daarin en praatte over andere dingen. Levensvragen of de gewone dingen van alle dag. Hij was iemand die geen oordeel velde over anderen en kon met mij uren praten over mijn gedachten over spiritualiteit. Ik vond dat bijzonder, hij had zijn visie over het leven na de dood en ik de mijne. In de laatste jaren kon hij daar zichzelf ook in vinden, in mijn visie. Hij vroeg mij meer daarover en liet mij een artikel lezen dat hij had gevonden over spiritueel zijn en toch van God houden. Kon dat samen? Ja in mijn visie kon dat en na een heel lang gesprek kon hij daar vrede in vinden. Hij noemde mij Carooltje en ik vond het een lieve koosnaam. Hij snapte mij niet altijd, maar bleef mij respecteren en ondanks dat ik niet wekelijks of maandelijks hem zag, wist ik dat wij wel een connectie hadden gemaakt in zijn laatste jaren. En hij zat diep in mijn hart, nog steeds... Ik voel verdriet voor zijn lijden, maar zo krachtig als hij het droeg was het weer een voorbeeld... Een bijzonder mens opnieuw die uit mijn leven is verdwenen, althans fysiek, zijn spirit, zijn ziel is nog hier...
Ik leer van deze ervaringen dat ik het verdriet wel aan kan, maar het komt wel hard binnen en ik moet het verwerken. Het is niet even van ze zijn dood en ik leef weer gewoon verder....Niet voor mij...
Het stilstaan bij het rouwproces is belangrijk, ik wil rouwen en voelen dat ik van ze houdt en dat het mij pijn doet dat ze er niet meer zijn...
Ik heb het nodig om verdriet te voelen en rustig aan te doen, mijn tijd te nemen...
Ook met het laatste slechte nieuws, wil ik stilstaan en voelen. Die ervaring moet ik opdoen en bewust kijken naar wat het met mij doet. Mijn besef van rouw of verdriet is anders geworden na mijn depressie. Het is alsof ik meer ervaar, of het dieper binnen komt en dat mijn hart zegt, STOP, sta eens even stil en realiseer jezelf de pijn en de boosheid, het intense verdriet...
En ik geef er aan toe, ik sta stil bij het slechte nieuws, bij de rouwprocessen en bij de boosheid, het verdriet.
Het mag, alles mag en er is geen handboek hoe je moet omgaan met dit proces. Ik voel en ik zoek genegenheid bij mensen om mij heen. Wil me niet allen voelen en ik wil ook niet teveel bij iemand zijn. Ik voel me vreemd, maar het proces voelt goed.
Stilstaan bij verdriet is goed denk ik, het maakt je weer kwetsbaar en het werkt ook helend. Zoals mijn vriendin zei; tranen mag, je hoeft niet stoer te zijn, jij mag verdriet hebben om mij...
Ze is zo lief naar iedereen om haar heen, ze weet hoe het voelt zegt ze en ze geeft iedereen de ruimte om bij haar te zijn. Iedereen mag haar knuffelen en vasthouden naar behoefte en dat is zo magisch. Want je wil bij haar zijn, maar ook niet opdringerig zijn. Ik vind haar zo sterk en ik besef me nu meer dan ooit hoeveel ik van haar hou.....
Wat een eyeopener of niet, waarom besefte ik mij dat niet eerder? Dan had ik het misschien anders gedaan? Nee, ik wist al die tijd dat ik van haar hield en houd...En ik ben ik, geen mens die elke week op visite gaat bij vriendinnen. Ik ga wanneer ik behoefte heb en zij mij willen zien...Het is geen vaste afspraak...En dat voelt goed...
Ik houd van jullie mensen, waar je nu ook bent en wat er nog gaat gebeuren, ik mag mijn verdriet en boosheid laten zien en ik mag het voelen...
Zal ik me staande houden? Misschien niet, maar dan is dat ook oke!
