nieuwe hobby...

Deze week begonnen met vriendin van zoonlief aan een nieuwe hobby. Flessen beschilderen en hergebruiken als kandelaars of vaasjes. Wat ontzettend leuk werk is dat...Ik word er echt blij van en het is zo ontspannend dat ik er bijna niet van af kan blijven.

En ik vind ze nog leuk geworden ook. We hebben inmiddels al zoveel flessen verzameld her en der, dat wij voorlopig nog vooruit kunnen.

Mijn boek loopt ook gestaag door. Ik heb de mail van de uitgever ontvangen met de laatste instructies dus alles gaat zijn gangetje. 5 foto's zijn gemaakt al voor het boek en nu nog 2 die het belangrijkste zijn, waarvan 1 op de cover. Daarna opsturen naar de uitgever en dan kan alles in gang gezet worden. De aanmelding stromen nog dagelijks binnen en dat vind ik toch we super. Ik verwachtte eigenlijks niets en ik krijg zoveel mooie reacties.
Ben trots op mezelf en het is ontzettend leuk om op deze manier zoveel lieve en schattige reacties te krijgen, ook veel leed en daar moet ik mezelf soms voor wapenen. Ik leef zo mee met die mensen die geen steun krijgen. En dat vind ik ontzettend moeilijk. Wederom voel ik me zeer gelukkig, dat ik die steun wel maar ontvangen.
Het is bijzonder hoe een kleine handeling eigenlijk al zoveel los maakt. Niemand buiten de uitgever heeft het boek gelezen. Het is vanuit mijn gevoelswereld geschreven en vanuit mijn waarheid. Mijn gevecht met depressie en fibro, maar ook alle anderen dingen is puur van mijzelf en niet vanuit een ander. En dat maakt het dan ook weer extra spannend. Want iedereen die het leest krijgt een kijk in mijn leven en natuurlijk heb ik daarvoor ook een keuze gemaakt. Mijn broer vroeg mij deze week wat mijn doelen zijn met mijn boek. Daar hoefde ik niet lang over na te denken:
* een steun zijn voor andere fibromensjes
* een bijdrage leveren aan herkenning van Fibromyalgie
* een bijdrage leveren voor begrip van mensen om fibromensjes heen
* En erkenning krijgen voor de ziekte in Nederland
Dat zijn mijn doelen en misschien hoog gegrepen, maar het is wel dat ik compleet achter mijn keuze sta om het uit te geven. Als ik 5 mensen help met mijn boek is mijn missie geslaagd, maar ik hoop nog veel meer te doen voor de erkenning van Fibromyalgie in Nederland.
Mijn broer zei ook, verwacht je ook negatieve reacties op je boek. En zeker daar houd ik rekening mee. Nog steeds zijn er mensen die bewust anderen willen kwetsen. Of ze nu wel of niet mijn boek gelezen hebben, ze hebben er een mening over en die mensen laat ik van mij afglijden. Daar ga ik geen energie aan schenken. Ik heb mijn boek als dagboek geschreven en ik hoop er alleen maar goed mee te doen. Als mensen het anders zien, dan is dat zo. Daar kan ik niets aan veranderen. En ik heb in die 22 jaar genoeg gevochten tegen negativiteit en vaak mijn energie verspild aan mensen die toch niet willen leren over de ziekte die ik heb. Daar ben ik mee gestopt, ik weet wat ik voel en ik weet hoever ik kan gaan qua energie. En ik hoef niemand verantwoording af te leggen waarom ik dingen wel of niet kan. En geen enkele fibromens zou dit moeten doorstaan. Helaas is de wereld niet perfect en bestaan er nog steeds mensen die het fijn vinden om anderen neer te sabbelen. Ze zijn waarschijnlijk zelf ongelukkig in hun leven en daarom willen ze ook dat anderen niet gelukkig zijn. Oordelen en veroordelen is hun maatstaf en gelukkig heb ik een compleet andere maatstaf. Ik wil juist mensen gelukkiger maken en ik bevecht voortaan negativiteit met liefde. En ik moet je zeggen dat werkt vaak.
Bijvoorbeeld ik stond deze week in de kassa rij en een mevrouw 1 en meneer wilde in een andere rij voor gaan. De mevrouw 2 voor hen liet dat niet toe, met het commentaar iedereen moet wachten. Daarna volgde er een relaas van de 1e mevrouw en dat het niet normaal was dat die mevrouw hen niet liet voorgaan. De hele winkel mocht het horen. Mevrouw 2 ging gestaag door met de boodschappen op de band en liet zich zichtbaar niet storen door het gemopper van mevrouw 1. Al werd haar hoofd wel steeds roder.
Mevrouw 1 keek mij aan en begon opnieuw met mopperen en ik zei alleen: twee minuten op een mensenleven is toch zo kort, maak u niet druk mevrouw, anders heeft u de rest van de dag een rot gevoel. Het leven is al zo kort, geniet toch, de zon schijnt buiten en mopper niet..Het is niet goed voor uw gezondheid, wijzend op de defibrilator, of hoe heet dat hartapparaat. Mevrouw 2 keek op en lachte, mevrouw 1 was compleet flabbergasted en glimlachte uiteindelijk. Haar boze ogen verdwenen en haar man zuchtte. De mevrouw 1 was weer in een goed humeur en vond het niet meer erg om even te wachten, ze bood zelfs haar excuses aan op een beetje stuntelige manier. Vaak lach ik alleen maar naar degene die gefrustreerd zijn, een glimlach kan mensen keren. Niet altijd, maar toch is elke keer er 1.
tot zover mijn blog, bevecht met Liefde mensen, dan zal je zien dat mensen even anders leven...

Wat een belangstelling voor mijn boek...

Ik word er een beetje verlegen van hoeveel belangstelling er is uit vele hoeken voor mijn boek.
Het wordt nu steeds spannender. Volgende week wordt de cover gefotografeerd en de foto's die het verhaal moeten uitbeelden en versterken. Ik houd van fotografie en ik wil mijn 1e boek uitbrengen op de manier dat ik denk dat het goed is. Misschien schrijf ik nooit een boek meer en is dit iets dat ik mijn leven lang zal zien. Dus moet het een prachtstuk worden.
Er komt veel bij kijken en ik bibber soms van alle dingen die moeten gebeuren. Zal ik het wel redden, wordt het zoals ik bedacht heb, redigeren ze niet alles uit verband. Ik vind het zo spannend dat ik soms bijna uit elkaar klap.
Daarnaast moet ik in dit proces ook erg op mezelf letten, mijn energie goed blijven verdelen en rekening houden met de pijn. Dit is soms erg moeilijk, want ik wil graag dat mijn boek op 12 mei uitkomt, Awareness day voor fibromyalgie en ME/CVS. Dat zou een perfect moment zijn. Ik wil met mijn boek mensen steunen en bijstaan. Ik wil mensen die een fibromensje omringen bewust maken van de pijn en de worsteling met energie verdelen. Ook zou ik doctoren willen laten zien dat er andere wegen zijn om een fibromensje te behandelen. Er is nog geen middel dat het wegneemt, maar neem ons serieus. Ook wil ik de regering er op wijzen dat er van hen uit nog te weinig wordt gedaan voor mensen zoals ik. Ja ik heb veel noten op mijn zang, maar er moet iets gebeuren!
Mijn boek is een emotioneel schrijven over mijn gevecht met depressie door de ziekte, maar ook door nare dingen die mij zijn overkomen. Het is een eerlijk boek en soms zeer pijnlijk, maar ook met humor die mij al die jaren staande heeft gehouden. Ik hoef geen medelijden, maar erkenning voor de ziekte. Zodat mensen zoals jij en ik geloofd worden en serieus genomen worden.
Dat mensen met fibro die een parkeerkaart hebben voor invaliden niet gescandeerd worden omdat het aan de buitenkant niet te zien is.
Het leven met fibro is al zwaar genoeg, daar hoeft geen ongelovige thomas wat aan toe te voegen.
Ik heb in mijn leven vaak moeten dealen met mensen die mij niet geloofde en vonden dat ik mij aanstelde. Ik ben er boven gaan staan en de opmerking raken mij over het algemeen niet. Maar soms val ik toch nog uit naar een mens die het lef heeft om mij niet te erkennen in mijn pijn. Frustratie uiten op een slechte dag doet soms ook goed, maar is niet mijn weg. Ik wil niet schreeuwen naar ongelovige mensen, ik wil communiceren op een normale manier. Maar soms loopt ook mijn emmertje over. En dat neem ik mezelf niet meer kwalijk. Lieve mensen ik hoop dat jullie mij blijven volgen en dat er ooit die erkenning komt. Ik vecht op mijn manier voor deze droom, die hopelijk binnenkort uitkomt. Er lijden teveel mensen aan deze ziekte in Nederland, maar ook in België en de rest van de wereld.
tot snel.....

Een paar dagen later....

Ik loop nog steeds op wolken van alle lieve mailtjes en berichtjes die ik gehad heb naar aanleiding van het gaan publiceren.
Mijn boek is een dagboek geworden over de ziekte, depressie en verteld eigenlijk alle dingen die ik ervaren heb de afgelopen jaren. Vermengd met stukjes blog om het verhaal nog meer duidelijk te vertellen. Het bloed zweet en tranen dat het mij gekost heeft, is dubbel zo positief terug gekomen. Want hier heb ik een fase afgesloten en kon ik eindelijk het boek dicht doen. Accepteren zal ik het denk ik nooit helemaal, maar het is wel een stuk verbeterd en dat dankzij het schrijven van mijn gevoelens.

Nu is het zaak om 40 geïnteresseerden aan te leveren bij de uitgever en een cover maken. Die cover is wel heel spannend, want hoe ga ik met 1 bladzijde laten zien wat het boek verteld?
Echt de druk ligt hoog voor mij, doe ik ook by the way zelf hoor. Maar je cover is een visite kaartje en ik wil dat hij eruit springt. Want als dit het enige boek is dat ik ooit ga uitgeven dan wil ik wel dat het mooi is, zelfs prachtig.
Dus vandaag een zoektocht naar fotografen en ik heb er drie gevonden. Nu nog de ideetjes doornemen en een keuze maken.
Welke kan de mooiste boekcover maken, ze vinden het in ieder geval een leuke opdracht.
Dus dat is al mooi meegenomen of niet!

Nu nog mijn lijstje afmaken voor de uitgever en het contract opsturen. Dan is het rond en kan misschien zelfs voor 12 mei het boek op de planken liggen. Want dan is het nationale Fibromyalgie/CVS dag en dat zou een mooie begin datum zijn toch?

tot blogs Carola

Eindelijk is het zover, de slagroom op de taart...

Mijn boek is een feit, het manuscript is geaccepteerd en wordt uitgegeven. Ik ben nog nooit zo flabbergasted, zoveel emotie gevoeld en zo trots op mezelf geweest...
Wat een ontzettend mooie recensie kreeg van de redacteur die mijn boek beoordeelde. En dat is zo ontzettend fijn, want ik heb een jaar in dit boek gestoken. Alles van me af geschreven en mijn worsteling met de fibromyalgie duidelijk beschreven.
De trots die ik voelde maar ook de spanning, want in dit boek geef ik mijzelf helemaal bloot, het is zo intiem en eerlijk geschreven. Dat maakt het ook enorm spannend, ik geef alles van mezelf en dat kan negatief uitvallen. Mijn zwakke plek is beschreven en alle nare dingen staan straks op papier. Maar juist daardoor is het volgens de redacteur een eerlijk en emotioneel boek geworden die haar raakte op een manier die ze niet kende. Wauw was mijn reactie, ik heb iets goeds gedaan. Dat was precies wat ik wilde bereiken, erkenning voor de ziekte en erkenning voor het gevecht.
Het schrijven van dit boek betekent ook een stuk acceptatie voor de ziekte fibromyalgie en voor de strijd die ik heb moeten leveren. Puur en eerlijk en daar ben ik trots op en ik wil het graag als eerste met jullie delen. Want zonder jullie zou dit boek niet eens bestaan. Door de positieve reacties op mijn blog ontstond een idee om het boek te schrijven. Meer dan ooit om mensen het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn in de strijd voor fibromyalgie.
Ik hoop dat ik mensen hiermee steun geef en dat het opgepakt is zoals het is geschreven. Een verhaal wat altijd geschreven is met de bedoeling om mensen te laten voelen en te laten weten dat fibromyalgie een rot ziekte is. Dit boek is ook een aanrader voor mensen om je heen, zodat ze eindelijk een beetje kunnen begrijpen waar een patiënt elke dag mee worstelt.
De naakte waarheid van mijn strijd met depressie en alle nare dingen ten gevolg van fibromyalgie, maar ook over mijn jeugd en alle dingen die mij gemaakt hebben tot wat ik nu ben.

Als je mijn boek wil lezen, dan kun je een voorverkoop link van mij krijgen.
Stuur je emailadres en je naam naar Polderdroom@gmail.com
Beantwoord de mail die ik je stuur met een akkoord.
Dit is zodat de uitgever je eenmalig een link kan sturen met het boek en het verkoopadres.

Als je het leest hoop ik dat je steun vind en erkenning.
Dank jullie allemaal voor het mogelijk maken, zonder jullie had ik dit boek nooit geschreven.

Carola

Wauw!

Een geluksgevoel pur sang!
Ik heb nog nooit, echt nog nooit zoveel geluksmomenten achter elkaar gehad als de laatste maanden. Het lijkt wel of het doorhakken van de knoop om te stoppen met werken een strook van succes heeft meegebracht. Helaas kan ik jullie het laatste geweldige nieuws nog niet meedelen, maar het gaat over mijn boek. Hopelijk kan ik jullie het weekend al meer vertellen.
Wat een positieve energie komt er onze kant op en mijn man die sinds januari werkeloos is en de leeftijd 56 jaar heeft bereikt, kan niet zo makkelijk aan werk komen. Maar wat doet het geval er wordt hem vanuit een onverwachte hoek een baan aan geboden. Ik voel dit als een succesmoment en ik ben blij dat het ons mag overkomen. Hoe kan een grote stap om te stoppen met werken zoveel positieve energie brengen? Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat als ergens een deur dicht gaat, er een raam opengaat. En ik kan jullie nu vertellen, het klopt. De ene na de andere succesjes komen binnen en dat maakt mij intens gelukkig.
En toch ook weer die twijfel die zo af en toe binnen loert met een klein stemmetje, pas op maak je niet te blij. Maar ik geniet er zo van dat ik dit stemmetje gelijk weer wegdruk. Positief zijn heeft zoveel voor mij gedaan en ook al heb ik maar een klein beetje extra energie per dag, het is weer wat.
Lieve lezers ik heb ook zoveel om dankbaar voor te zijn en jullie zijn daar ook een onderdeel van, zoveel lieve reacties die ik ontvang wekelijks op mijn blog. Dat doet echt zoveel, dat kan ik jullie niet vertellen.
Tot snel met het goede nieuws!