leven met pijn en toch positief blijven, hoe doe ik dat?

Het is een vraag die mij vaak gesteld wordt na het schrijven van mijn boek. Ik ben geen autoriteit op dit vlak laten we dat voorop stellen.
Ik probeer elke dag met frisse moed op te staan ondanks de pijn, door mijn dagindeling beperkt met afspraken te vullen en op tijd rust te nemen. Dit scheelt al de helft in pijnmanagement... Door rekening te houden met mijn lijf is de pijn beheersbaar. Dus ik luister veel beter naar mijn lichaam dan voorheen.
En dan is het cirkeltje rond, want zo kan ik ook ontspannen, lachen en de dingen doen die ik leuk vind...
Hoe erg de pijn ook is, ik probeer elke dag iets goeds te zien en te genieten. Al is het maar van een klein vogeltje in boom. Of een kort wandelingetje met mijn hond... Elke dag heeft natuurlijk iets moois als je het wil vinden..
Mijn motto is: Ik lach dus ik leef
Daarnaast heb ik er nog 1: I'm trying to be awesome today, but I'm freaking tired of being awesome yesterday...
Deze motto's zijn lijfspreuken geworden en ooit laat ik ze op mijn lichaam tatoeëren...
Simpel als reminder, want soms vergeet ik ook positief te zijn en naar mijn lijf te luisteren net als ieder ander..
De eerste betekent voor mij dat ik elke dag opsta met een lach en leef met een lach, ik naar mensen kijk en dan echt kijk... Dat ik naar een voorbijganger lach of naar mijn gezin. Vrienden en familie iedereen krijgt een lach. Dat werkt positief naar anderen en geeft hen de kans om ook te lachen. Zo steek je iedereen aan.
De tweede is omdat ik nu rekening moet houden met mijn beperkingen en soms kan dat niet, dus de volgende dag is het minder fijn qua pijn.
Dan kan ik even niet awesome zijn en dat is nu ook oké, ik vind dat niet meer erg.

Iedereen zou moeten leven met een lach, het maakt een stofje vrij waardoor je het leven aankan, met wat voor beperking je ook moet leven.
Als ik om me heen kijk dan doen eigenlijk heel veel mensen om mijn heen hetzelfde en dat helpt.

En natuurlijk zijn er dagen van verdriet en hopeloosheid, iedereen ervaart deze dingen in het leven en op dit moment is er ook veel verdriet in mijn leven. Maar, ik heb ook prachtige mooie dingen in mijn leven en die geven mij houvast om door te gaan. Stress en verdriet werken op mijn lichaam en ik probeer daarom nog steeds mooie nieuwe dingen te ondernemen. Dat geeft mij ontspanning en liefde in mezelf. Ik geloof echt in karma en als je mooie dingen doet of geeft aan anderen, dan krijg je het terug.
liefde komt in zoveel verschillende vormen als je het wil zien, het raakt je op onverwachte momenten. Onlangs leerde ik een kunstenares kennen, een bijzondere vrouw die in grafkunst werkt en portret urnen. Zij geeft mensen met haar kunst een doel, een houvast, rouwverwerking en veel liefde. Ik heb zelden een zo bijzonder mens ontmoet, dat betekent voor mij dat ik van haar wil leren. En het mooie is, ze geeft mij de kans om dit te doen. Juist in een periode dat mijn vriendin en mijn schoonvader erg ziek zijn, geeft dit mij kracht om door te gaan en te creëren. Zij doet het met beeldende kunst, ik kijk en leer van haar hoe je van woorden kunst maakt...
En zij leert hoe ik van woorden liefde maak...Samen creëren wij dus een nieuwe manier van kijken naar elkaar en dat is een prachtig proces. Ik geniet van deze momenten en ik vind haar speciaal, ze kijkt anders naar de wereld dan ik en dat vind ik echt bijzonder...
Hoe mooi kan het zijn als je mensen ontmoet in periodes die precies zijn wat je nodig hebt...

Zo ontstaan met anderen mensen om mij heen de meest diepe gesprekken en dat vind ik echt heel fijn. Je leert mensen kennen die als dicht bij je horen, op een totaal andere manier. Je graaft dieper in elkaars zijn, omdat je samen een verdriet deelt en dat is toch mooi.
Dus als je mij vraagt hoe ik leef met pijn en toch positief blijf, zijn dit de momenten die mij doen groeien naar een leven van heling. Zij helen mij door te ontspannen en intieme gedachten met mij te delen, dan wordt je nog hechter samen en dat is het ultieme gevoel.
Tenminste ik leef voor dit soort gesprekken en ik geniet van elke seconde, zelfs als het een verdrietig gesprek is. Juist dan kom je tot een kern waar je voorheen nog niet kwam. Sommige mensen dagen mij uit tot nadenken en nog dieper te graven naar mijn gevoel.
Het kan niet mooier, want dan leer je van jezelf en van anderen.

Positief zijn is geen gave, je kunt echt zelf alles er aan doen om zo te leven, kijk naar een vriendinnetje van mij Jolanda Schippers, zij blogt ook over haar ziekte en hoe zij er mee omgaat.
Prachtig hoe dit soort dingen ontstaan, want zij is gaan bloggen naar aanleiding van deze blog.
Ik vind deze manier van leven bijzonder en speciaal, je kunt elkaar veel beter motiveren naar een hoger niveau. I.p.v. elkaar pijn doen en kwetsen, leef met elkaar en niet tegen elkaar, probeer echt te kijken naar mensen en selecteer de mensen die positief iets aanvullen in jouw leven.
Deselecteer de mensen die negatief zijn, ban ze uit je leven. Want daar kan je in mee gezogen worden. Zeker als je al ziek bent, dan is het maar een klein stapje om ook negatief te worden. Een veel grotere stap is het om positief te zijn, maar zo de moeite waard.
En als je eenmaal de stap hebt genomen, komen er zoveel mooie dingen uit voort.

Alles is liefde roep ik vaak, maar dat is het ook, als je het wil zien...
Tot de volgende blog lieve mensen...

When I'm old and wise

When I'm old and wise, bitter words mean little to me...
Dat zou toch geweldig zijn, dat de woorden van haat en gebrek aan begrip mij niet meer zouden raken... Ik streef naar deze gedachte, beloof mezelf al jaren dat iedereen recht heeft op een mening. Al is die niet gelijk de mijne...
Maar haat wordt nu zo publiekelijk uit gefilterd op het nieuws, welke zender je ook aan zet...Zwarte pieten kwestie, haat tegen de Islam, mensen die gesluierd gaan. Wat is er toch met de tolerantie aan de hand denk ik dan. Waarom moeten mensen een kinderfeest met geweld bestrijden. Waarom moeten er onschuldige mensen sterven door een raket in een vliegtuig geboord... Waarom vraag ik mij telkens af en zelfs dichter bij huis, als mensen mij veroordelen of een mening ventileren over mijn gebreken.
Ik snap niet dat mensen niet gewoon hun eigen tuintje wieden en dicht bij het gevoel van liefde blijven. Waarom zou je haten of veroordelen, meningen ventileren die schadelijk zijn voor anderen. Het lijkt dat het liedje van Frank Boeijen Zwart-Wit opnieuw gaat spelen. Misschien zelfs wel een opleving zou kunnen hebben in deze tijd. Waar tolerantie zo ver te zoeken is...
Waar mensen anderen haten vanwege een zwarte Piet of een kaas Piet. Waar gaat het over als in Syrie mensen sterven die niets te maken hebben met de oorlog die daar heerst. Alleen maar willen leven en werken en niet door de geluiden van oorlog worden verstoord. Ik vind het diep triest dat een meneer Tuur zich zo racistisch uit en dan ook nog anderen van racisme beschuldigd en zelfs zover gaat met de vergelijking van NSBers...
Aanzet tot haat door Ministers of BNers is toch belachelijk. Voorbeeld functies hebben ze en toch worden er uitspraken gedaan die hatelijk zijn voor bepaalde mensen.
Ik wil niet meedoen aan deze nonsens, maar toch schrijf ik erover in mijn Blog. Waarom? Omdat ik niet wil leven als al die mensen die haat en vooroordelen verspreiden over andere mensen vanwege geloof, mythes of wat dan ook.
Voor mij is het geloof in liefde, vrede en saamhorigheid zo belangrijk. Een stukje dat ik in mijn depressie heb ontdekt. Ik geloof echt in de kracht van liefde en gevoel... Nu ik zelf leer niet te oordelen en zeker niet te veroordelen.. Ieder mens heeft recht op liefde en vertrouwen, basis van leven...