Soms moet je jezelf een schop onder de bips geven...

Ik ben vandaag zo vrolijk zo vrolijk zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit...
Mijn leventje vandaag is fijn, ondanks pijn en moeheid, schijnt de zon en voelt het heerlijk.
Raar maar waar de mensen lachen en iedereen begint het tuintje op te ruimen, de bomen krijgen weer knoppen en blad. Het voorjaar staat voor de deur en dat voel je komen. Honderden niezende mensen die last hebben van pollen of wat dan ook. Maar mijn pret is vandaag heerlijk.

Ik begon met de zin: Soms moet je jezelf een schop onder de bips geven...
En ik doe dat regelmatig, want het is heel gemakkelijk als je chronische pijn en vermoeidheid hebt om in een dip te zakken. Daar wordt je niet beter van, maar soms kun je het niet tegen houden.
Na carnaval zat ik ook in een dip en de pijn was ontzettend naar. Maar ik heb mijn weg eruit snel gevonden. Ik moest weer rustiger aan doen, had mezelf aardig wat geweld aangedaan met hossen en dansen. Maar ik heb zo genoten en ik had het feestje niet willen missen.
Dat was een keuze om het gewoon te doen, ondanks dat ik al wist dat mij dat drie weken ging kosten om weer te herstellen naar mijn normale pijn. Ik houd van gekkigheid en gezelligheid, dat verandert niet ondanks ziek zijn. En ik steek veel energie in het onderhouden van mijn gekke ik. Door rare foto's te maken bijvoorbeeld of een leuk etentje te houden met familie en/of vrienden.

Lolletje vanochtend!

Even een gekke ochtend vandaag dus Selphie's maken is dan grappig vind ik. Het gaat mij erom dat ik me goed blijf voelen ondanks het ziek zijn.

Ik wil absoluut mezelf blijven en op de dagen dat ik heel veel pijn heb, kruip ik in mijn holletje en dan verberg ik mezelf. Heel fijn om even een time out te nemen, daar is niets mis mee. Maar kom er wel weer uit. Denk aan de mooie dingen en ben creatief lieve bloggers, je doet jezelf te kort als je niet geniet meer van het leven door de pijn en/of vermoeidheid. 

Dus dat bedoel ik met die spreekwoordelijke schop onder de bips, ik stel eisen aan mezelf en ik luister naar mijn lichaam. Het belangrijkste voor mij is doorgaan en genieten van elk fijn moment. En dat is vandaag met de deuren open en ramen, de zon binnenlaten. Niet alleen in mijn huis, maar ook in mijn hart.

Tot snel bloggers, dank voor het lezen van mijn verhalen...

Caatje...

Trillende handen zijn een probleem...

De laatste weken heb ik steeds vaker last van trillende handen, alsof ik stoffen tekort kom. Zoals zout of suiker. Maar als ik een mars neem of iets zout dan gaat het niet over. Ik vind het enorm lastig want ik schrijf veel op de laptop en dan kun je trillen niet gebruiken.
Het is niet alleen het trillen maar ook met afdrogen of afwassen breek ik glazen omdat ik niet voel dat ik het te hard doe. Ik denk dat het te maken heeft met fenomeen van Raynaud, maar ik weet dat niet zeker.
Zoals jullie lezen ben ik geen expert op alle gebieden er zijn ook voor mij nog steeds dingen die ik moet uitzoeken. Of waar ik echt mee naar de dokter moet om te vragen wat het kan zijn.

Veel mensen stellen mij vragen omdat ze de weg kwijt zijn en niet meer weten welke wegen ze nog kunnen bewandelen.
Laat ik voorop stellen dat ik mezelf als ervaringsdeskundige zie door mijn 23 jaar ervaring met ziek zijn. Maar ik ben geen dokter en zo wil ik mij ook niet profileren. Alles wat ik aan ervaringen heb opgedaan wil ik met jullie delen, maar iedereen is anders.
Het blijft een zoektocht waar je moet voelen en ervaren wat bij jou past.

Qua depressie heb ik in de vorige blog mijn weg in het klein uit gelegd, doe daar je voordeel mee als het voor jou werkt om een kernteam te creëren.
Ik heb vele doktoren bezocht en vele therapeuten gesproken en van elke medicus heb ik iets meegenomen wat voor mij werkte.

Veel chronisch zieken zijn perfectionistisch, alles moet en ze willen alle ballen in de lucht houden. Niet laten merken aan de buitenwereld dat je ziek bent, want dan voelen ze zich een zeur. Ik kan dan maar 1 ding zeggen, ga hulp zoeken om dat perfectionisme los te laten, want daardoor ga je over je grenzen fysiek en mentaal. Dat is punt 1, dan probeer niet alle ballen in de lucht te houden, want dat kun je niet aan, lichamelijk niet en ook niet in je hoofd.
Je wil zoveel doen, maar je zult moeten werken met de beperkingen die je hebt. Dus je mag leren dosseren, dan kun je heel veel, maar allemaal op een andere manier.
Wordt creatief en ga bedenken hoe je met jouw klachten toch naar dat concert kan of naar dat feestje.
Zoek mensen om je heen waar je het verhaal kan vertellen en die ook willen luisteren. En je zult merken dat dit een klein groepje is, maar als je bedenkt dat je eigenlijk niet veel mensen om je heen nodig hebt, dan is het toch goed.

Het volgende stapje is leren nee zeggen, je kunt niet je eigen planning volgen en nog voor iedereen klaar staan. Dat is grensoverschrijdend en dat wil je niet. Want dan komt er weer meer pijn en de kans op depressie is groter.
Stel jezelf kleine doelen om vooruit te komen, maak een dagindeling en doe maar 1 of 2 dingen in plaats van 10. Je zult merken dat je je beter gaat voelen en de pijn is dan nog steeds. Maar op de 1 of andere manier beter te hendelen.
Dat zijn de tips voor vandaag, hopelijk heb je er iets aan...

Dag lieve mensen tot de volgende blog..

Caatje