Interview met Stichting Mee

Deze week staat in het teken van interviews met het blad van Stichting mee en een foto sessie voor hetzelfde doel.
Ongeveer een half jaar geleden heb ik een film gemaakt met hen ter promotie. Ik ben goed geholpen door de Stichting, ze hebben met mij een netwerk opgezet in mijn familie en vriendenkring. Waar ik op terug kan vallen als ik hulp nodig heb. Dat was een openbaring in mijn leven, dat heeft mij weer op de weg gezet naar normaliteit en acceptatie..
Ik gebruik dezelfde manier ook in mijn coaching praktijk. Want door een netwerk om je heen te bouwen met mensen die je vertrouwd en waar je je veilig voelt is enorm belangrijk.
Niemand hoeft het alleen te doen!
Door dat je een groepje mensen om je heen hebt waar je op terug kan vallen, die je geloven en begrijpen wordt je versterkt. Die versterking is nodig om tot acceptatie te komen en positief verder te leven. Ruim de spoken op uit je verleden, want iedereen maakt dingen mee. Als je die bij je blijft dragen dan beïnvloed dat je leven.
Ik ben begonnen met een tijdlijn van 0-10 jaar van 10-20 jaar van 20-30 jaar en van 30 tot heden op te maken en daar de positieve gebeurtenissen en de negatieve dingen uit te schrijven. Daarna bekeken en beschreven in mijn dagboek wat het met mij heeft gedaan. Ik heb een stamboom gemaakt en daarin ook beschreven waar verbroken relatie en overlijden in voor kwamen. Wat dat met mij deed in die periode en of ik het had verwerkt. Dan kom je tot inzichten door dat je het visueel maakt voor jezelf. Ik kon daardoor het verleden opruimen en mijn spoken vergeven. Dat betekent niet dat ik ben vergeten, maar ik kan het een plek geven en het heeft geen effect meer op mijn leven, niet meer negatief tenminste. Daardoor kwam ik tot vragen over wie ik ben en hoe ik in het leven sta en wil staan in de toekomst. Wil ik pijn en oververmoeidheid laten domineren in mijn leven?
De conclusie was nee, daardoor kwam ik tot een oplossing, ik moest rekening gaan houden met mijn lijf en geest. Door een betere dagindeling te maken, een weekplanning en zelfs een maandplanning met gedosseerde afspraken per dag, per week, per maand.
Dan gaat het balletje rollen en kom je tot de conclusie dat je best nog dingen kan, alleen je moet meer vindingrijk zijn. Je kunt niet alles in een week proppen. Je moet plannen met deze ziekte en keuzes maken.
De mensen in mijn netwerk hepen mij met plannen, sommige met de spoken en anderen met omgaan met ziekte of verdriet. Voor elk probleem is er een oplossing en door gesprekken te voeren met mensen die feedback geven kom je tot inzichten.
Het is een makkelijk systeem en te realisseren voor iedereen, Al zijn het maar twee mensen in je netwerk. Dat is al geweldig, maar stel je zelf altijd de vraag, vertrouw ik deze persoon en kan ik mijn ziel bloot leggen bij hem/haar. Voel ik me veilig in haar/zijn omgeving. Dat zijn wel belangrijke vragen om jezelf te stellen, want veiligheid en vertrouwen staat bovenaan.

Ik heb ook een dagboek vol geschreven en brieven gemaakt naar personen (spoken) waar ik nog los van moest komen. De woede en het verdriet heb ik van mij af kunnen schrijven. Dat was mijn manier, maar dat hoeft niet jouw manier te zijn. Sommige mensen kunnen loslaten met meditaties, muziek, of welke manier dan ook. Alles is goed, er is geen foute manier, als je maar kunt loslaten.
Verder heb ik ook nog Reattach gedaan en daardoor ben ik ook gaan loslaten en opruimen, Dat kleine stukje professionele hulp was fijn. De gesprekken met mijn consulente Miriam bij Stichting Mee waren waardevol en ik durf zelfs te zeggen intens belangrijk. Zonder deze dame en de methode was ik nu niet waar ik ben.
Vol van vertrouwen in de toekomst, ik heb nog steeds dezelfde pijn en dezelfde moeheid, maar ik kan er mee omgaan en daar draait het om. Ik sta positief naar de toekomst en ik luister naar mijn lijf en geest.
Misschien is het ook iets voor jou???

tot de volgende blog lieve mensen....

Carnaval is uitputtend

Als echte Brabantse heb ik natuurlijk carnaval gevierd, dit jaar anderhalve dag in tegenstelling tot andere jaren. En dat was meer dan genoeg. Het was heerlijk om er even tussen uit te gaan en los te gaan op de dansvloer. Dat bezuur ik natuurlijk de komende weken, maar ik heb er gisteren van genoten. En dat zijn de dingen die ik onthoud, dat pakken ze mij niet meer af. Het was verstand op nul en genieten van de Bosche vrolijkheid en Oeteldonk te ervaren voor de eerste keer. Lekker anoniem met iedereen gekletst, ik ben honderden keren gefotografeerd en het was geweldig.
Die vrijheid en gemoedelijkheid in Oeteldonk en Schoenlapperslaond is mooi en echt Brabants. De gastvrijheid en de zin om carnaval te vieren zoals het hoort, lekker dweilorkestje en meezingers, samen gearmd mee lallen.
Nu denk ik wel, toch iets teveel gedaan (lees veel te veel gedaan) maar ik geniet echt nog na van de mooie anderhalve dag Carnaval. Ik heb er enorm van genoten en nu doet mij alles zeer en beweeg ik zeer moeizaam. Helaas is dat de prijs die ik moet betalen na een avondje uit. Maar dan moet ik nu dus ook niet zeuren. Want ik wist dat ik over mijn grenzen zou gaan en dat dat pijn betekent.

Ook heb ik afgelopen week de status van arbeidsgehandicapte gekregen en is het CVS verhaal niet meegenomen in de besluitvorming van de UWV arts. Nog een bevestiging dat er niet gekeken wordt naar mensen met fibro en CVS.
Dan mag je denken, tjaa maar je gaat ook carnavallen, ja dat klopt en ik heb er ook geen spijt van.
Maar anderhalve dag carnaval is niet te vergelijken met 36 uur werken per week. En een dansje of meerdere doen met deze fijne dagen is ook niet te vergelijken met werken voor 20 uur.
Helaas is de erkenning van Fibromyalgie in Nederland nog steeds niet door gekomen. Is er nog geen verandering in kennis van de ziekte door UWV artsen, want ze zeggen dat ze begrijpen, maar dat doen ze niet.
Jammer dat niet ik alleen maar iedereen met deze ziekte moet lijden onder de ontkenning van de ziekte door onze regering of welke instantie het ook moet toevoegen aan het lijstje van het UWV.
Want helaas wordt dat ook nog steeds niet duidelijk voor mij. Waar ik mijn brieven naar toe moet sturen met daarin de diverse vragen waarom Nederland Fibromyalgie patienten laat stikken.
Als iemand van jullie het weet, stuur mij dan even een berichtje, want ik wil daar nog een keer energie in steken. Zoveel dat ik kan missen, want het is van levensbelang voor deze groep om kennis en erkenning te krijgen.

liefs bloggers tot de volgende blog..