Even pas op de plaats...

Jeetje het is alweer drie weken in het nieuwe jaar en pas 4 blogjes... Ja lieve lezers, ik moest even de aandacht schenken aan andere dingen. Mijn boek ben ik aan het herschrijven en mijn eigen deadline is 31 januari, dus nog even door pezen.
Verder ben ik bezig met het schrijven en herschrijven van mijn buut. Dit is voor het tonpraoten in Loon op Zand. Elk jaar voor carnaval doen vele Brabanders en Limburgers aan Tonpraoten. Als ik goed geïnformeerd ben komt dit uit de 19e eeuw, toen mochten de burgers 1 keer per jaar de notabelen voor gek zetten op het dorpsplein en dan stonden ze in een een wijn ton. Tegenwoordig is het typetjes die onzin vertellen over de hedendaagse politiek of nieuwtjes uit het dorp. Nog steeds gaat het om de lach. De reden dat ik hier voor de 1e keer aan meedoe is omdat ik iets voor mezelf wilde doen, een hobby waar ik niet het hele jaar energie in moet steken, maar een paar maanden per jaar thuis aan werken en dan twee avonden 20 minuten per keer schitteren, tenminste dat hoop ik.
Het is op papier een mooie buut geworden en ik hoop dat ik hem ook zo kan overbrengen, natuurlijk zeg ik nog niets over mijn typetje en de buut, maar ik beloof jullie dat komt na de 21-22e februari goed.
Nog steeds moet ik re-integreren en inmiddels al 14 uur per week, dat het niet lukt is geen probleem, roepen de instanties en werkgever/bedrijfsarts.
We moeten allemaal aan de eisen van het UWV voldoen, maar zei hebben geen fibromyalgie en ik wel.
Ze nemen geen enkele compassie voor mij en afkeuren is totaal niet in het vooruitzicht, niet eens arbeidsgehandicaptenstatus of een WSW plaatsing. Jammer dat het in Nederland zo gaat, toch maar verhuizen naar een plekje waar het wel kan?
Voorlopig maar veel fysiotherapie, ontspanning massages en ga zo maar door. Ik blijf staan, want het goede nieuws is dat ik aan mijn laatste coaching sessie toe ben en ik dan officieel niet meer depressief ben.
Dus ik ga met de rug recht daaraan beginnen, de rest moet vanzelf op de pootjes terecht komen...
tot snel xx

nieuw jaar goed begonnen....

De 1e dag van het nieuwe jaar begonnen met uitslapen en dat was broodnodig. Ik kan niet meer zo goed tegen lang opblijven en dat is soms naar. Maar de volgende dag was een Caatje die zo stijf als een plank worstelde om op te staan. Maar de middag was snel om en na het bezoek aan ouders waren we lam op de bank filmpjes aan het kijken. Vandaag naar de slaappoli voor de intake en 22 januari krijg ik het onderzoek, puur om vast te stellen of uit te sluiten of ik een slaapprobleem heb. Een week later krijg ik de uitslag, dus dat gaat allemaal best snel.
Mijn werk hoop ik binnenkort af te ronden door afscheid te nemen, het is een goed voornemen, ik ben er klaar mee. Dat eeuwige gevecht met werk en UWV heeft immense tol geëist en daar ben ik nu echt achter gekomen. Het boos worden op de instantie en teamleider-PenO is zo vermoeiend en ik ga er toch niets wijzer worden. Afkeuren gaan ze niet doen dus het is uitstel van executie.
Het vechten heeft zoveel van mij gevergd en ik kom niet verder in de acceptatie van de ziekte als ik blijf concentreren op deze nare situatie. Ik heb al zoveel processen afgesloten en dit word de volgende in de rij naar vrijheid.
Fijne is dan dat ik me kan concentreren op een stichting die ik wil op zetten voor mensen zoals ik, een inloophuis waar mensen gewoon terecht kunnen. Voor een luisterend oor, advies en werkervaring, het is zo nodig om mezelf naar iets positiefs te brengen en als ik geen werk kan vinden is dit een mooie oplossing. Ik blijf in de zorg waar mijn hart ligt en ik creëer voor mezelf een baan waar ik gelukkig van word.
Dus dat worden de volgende maanden van Caatje, positiviteit aantrekken, geven en ondernemen, wat een ontzettend spannend vooruitzicht. Natuurlijk blijf ik bloggen en schrijven, het volgende boek zit al grotendeels in mijn hoofd. Maar eerst moet ik 1e herschrijven en ook dat verloopt veel vlotter dan ik dacht.
Het is een passie geworden en dat is zo ongelooflijk fijn, uiteindelijke doelstelling is natuurlijk erkenning voor de ziekte, maar het uitgeven van het boek is al een ongelooflijk gevoel.
Een jaar geleden had ik niet gedacht dat ik zover zou komen en het is nog niet uitgegeven, dus ik moet afwachten, maar als iedereen positieve energie stuurt dan moet het toch lukken!
Tot zover mijn blogje vandaag, geniet mensen, je leeft maar 1 keer...