In mijn geval gaan de spieren in mijn rug en been moeilijk doen. Het lopen wordt moeilijker en mijn rug geeft veel pijnklachten. Het zwakste punt of de zwakste punten van mijn lijf. Na een half jaar van rouwen, waar ik overigens nog middenin zit, geven vooral die twee punten de meeste klachten.
Mijn lichaam heb ik natuurlijk ook overbelast in de laatste twee maanden met de zorg die ik had voor mijn schoonvader. Maar dat heb ik met liefde gedaan en ik kan nu goed accepteren dat mijn lijf dus tijd nodig heeft voor herstel.
Pijn en stress is vervelend, want zeker bij fibro komt dat heftig aan. Als je veel stress hebt door wat voor situatie dan ook, gebeurt er vaak ook veel in je lijf.
Bewegen wordt meer gecompliceerd en je voelt eigenlijk meer stijfheid, meer prikkels van pijn.
Normale reactie heb ik inmiddels ervaren, stress en fibro gaan slecht samen.
Zaak is dan ook zoveel mogelijk de stress beperken, maar helaas geeft het leven je soms citroenen en kun je er niet altijd limonade van maken.
In bijvoorbeeld rouw moet je het proces doorleven, doe je dit niet dan blijven dingen in je hoofd hangen en die hebben later nog meer effect op je lichaam.
- Het erkennen van het verlies, waarmee het rouwen kan beginnen
- Het toelaten en doorvoelen van de pijn en het verdriet om het verlies
- De eigenlijke rouwverwerking, dat is de verwerking van het verlies
- Het loslaten van de pijn en het verdriet. Dit is de heling van het rouwproces
- Als je in je leven die fases in geval van rouw of scheiding af maakte, want dat zijn dezelfde fases die je doorleeft. Dan kun je verder met een soort van schone lei. Iedereen verliest mensen in zijn of haar leven, door wat voor gebeurtenis dan ook. En globaal kun je dan uitgaan van die fases die het lijf en de geest aangeeft.
- Ik erken het verlies van twee vaderfiguren die belangrijk zijn geweest in mijn leven, ik rouw bewust om hen. Ik laat daarmee toe dat ik verdriet mag hebben en dat het oké is ondanks de hoge leeftijd van beiden. Want dat is wat ik vaak krijg te horen, ja ze zijn toch oud geworden. maar dat maakt het verdriet niet anders. Doordat ik deze twee fases in ben gegaan komt de eigenlijke rouwverwerking op gang en probeer ik mijn verdriet en verlies te plaatsen. Ik zal het nooit vergeten, maar ik kan het een mooi plaatsje geven in mijn hart. En als laatste moet ik echt loslaten en dat is het moeilijkste want verdriet hebben heeft geen tijd, maar ik weer uit ervaring dat je op een gegeven moment moet loslaten. Dit om verder te gaan met je leven. En ieder doet dat op zijn of haar manier.
- Het betekent voor mij een periode waarin ik moet door bikkelen met pijn, verdriet, verlies en herinneringen. Maar dat is oké, ik kom hier best doorheen.
- Cees Baan verwoordt het zo mooi:
- Er zijn medicijnen die helpen bij rouw:
- Tijd, Troost, milde humor en liefde voor jezelf...
- Laat jezelf genezen van verdriet en je pijn wordt weer stabiel, zoals voorheen.
- Maar tijd heelt wonden van verdriet, maar helaas de fibro niet...
- dikke zoen lieve bloggers, ik hoop dat jullie er iets aan hebben.
- Caatje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten