Dat is toch ook eens een leuk begin, het gaat goed! Dat betekent zoveel als ik hoef het niet perse te hebben over hoe slecht ik me voel. Soms heb je dat als chronisch zieke, de mens die je kent, die voorbij wandelt en roept al van een afstandje " hoe gaat het"?
Nou bijzonder goed en dan begin ik mijn verhaal en vaak willen ze dat helemaal niet horen, daar hebben ze geen tijd voor. Maar andere keren dan vertel ik gewoon dat het goed gaat. Heb ik de puf niet om alles uit te leggen en niet eens een klein stukje. En dat is prima voor mij, niet iedereen hoeft te weten dat ik zelden goed in mijn velletje leef, vooral fysiek. Mentaal heb ik het tegenwoordig dankzij re-attach goed op de rit. Ik heb geleerd om los te laten en door te leven met de dingen en de mensen die belangrijk voor mij zijn. Het gaat mij gelukkig weer goed en ik geniet van deze momenten, want daardoor heb ik net dat kleine beetje meer energie. Wonderlijk wat dat doet voor mij en daar geniet ik echt dubbel en dwars van. Natuurlijk helpt het mooie weer van de afgelopen weken ook mee. De dagen met zon zijn warm en fijn, mijn lijf ontspant beter en dat is zeer prettig kan ik je wel vertellen. Dus al met al doen we het best redelijk en daar ben ik trots op. Afgelopen weekend echt genoten van een festival hier in onze woonplaats, met verschrikkelijk goede bandjes en mijn idool van vroeger gezien op het podium. In de tijd dat ik nog een Rockchick was en grote fan van Vengeance. Dat was leuk en de zanger is nog steeds weinig veranderd en dat was leuk.
Er stond een dijk van een rock zangeres op het podium, waar de stem ongelooflijk ruw en doorleefd is en dat vind ik nog steeds geweldig...
Dus dat was ook een gezellige bijkomstigheid en daar heb ik met volle teugen van genoten. Nadeel is dat ik er nu voor moet boeten, maar hey dat wist ik al van te voren. Dus daar piepen we niet over. Alles doet zeer, maar dat mag de pret niet drukken. Ik rust nu meer dan anders en het gaat allemaal langzamer en dat vind ik oké.
Soms moet je dingen doen omdat ze zo goed zijn voor je hoofd en voor je mentale gestel, gewoon omdat je daar weer zoveel plezier uit haalt en erop kan teren voor een lange tijd.
Trots kan zijn op het feit dat je het gewoon gedaan heb ondanks de consequenties en dat is een super gevoel voor mij..
Ik kan mij ook voorstellen dat anderen liever thuis blijven en er niet voor gaan omdat het naderhand zoveel pijn doet. En dat is ook oké, maar lieve mensen met chronische pijn, probeer af en toe om je grenzen te overschrijden. Want het voelt zo goed als je terug kan kijken op iets wat je hebt gedaan en waar je van dacht, dat kan ik nooit meer doen.
Mijn laatste jaren met fibro en bekkeninstabiliteit dacht ik echt, nou de festivals en rock concerten dat kan ik voortaan wel vergeten. Die pijn is niet te harden nadien en dat heb ik er niet meer voor over. Maar het festival genaamd Wollukstock is toch wel iets waar ik naar uit kijk. En 1 keer per jaar kies ik dus voor pijn achteraf en tijdens het festival om alles mee te maken. Ik heb zelfs gedanst bij IZZID, een fenomenale band uit mijn woonplaats. En dat was pijnlijk, maar ik heb gewoon wat extra ingenomen om de pijn te dempen.
Stom denk je misschien, want de pijn camoufleren is niet slim. Dan ga je toch over de grenzen van je lijf heen en ja dat klopt. Maar het was het waard, ik heb zo genoten van het dansen en er even weer bij horen in mijn vriendinnengroep, die ik ken van de rock festivals van vroeger. Het is een wonder wat je lijf dan weer even kan doen, als je de pijn dempt en er gewoon voor gaat.
Nee ik denk niet achteraf dat had ik niet moeten doen, want dat wist ik al tijdens het dansen en dat kon me niets schelen. Want ik heb genoten en ik heb volop geleefd en dat was een geluksmoment van twee dagen lang. Natuurlijk heb ik ook rust genomen en tussendoor gezeten en mijn benen omhoog gelegd. Maar dat dansen daar kan ik weer een jaar op teren, dank je Wollukstock, het was weer fantastisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten