Dit jaar zouden wij wegens omstandigheden niet op vakantie gaan, totdat een hele goede vriend in het buitenland overleed. Niet onverwacht maar toch plotseling, dat lijkt altijd zo te zijn. Snel een ticket geboekt en op naar Schotland, waar ik graag ben en wat ik als mijn tweede thuis beschouw. De vrienden zijn als een soort van pleegouders voor mij en de diepe vriendschap is wederzijds. Toch kom je tijdens die trieste dagen tot een opmerkelijke conclusie, want ook al voel ik het zo, vriendschap hoeft niet altijd zo diep te zijn aan de andere kant.
Maar deze vriendschap is intens van beide kanten. Tot deze conclusie kwam ik door 10 dagen door te brengen met mijn vriendin, waarvan de echtgenoot, mijn vriend is overleden. Het diepe rouwproces wat je dan samen deelt is onbeschrijfelijk. En deelgenoot te zijn van zoiets bijzonders, ondanks alle verdriet is magisch. We hebben gelachen, gehuild en opnieuw gelachen, de vele anekdotes kwamen met een glas wijn erbij ten tafel. De mooie verhalen, maar ook de verdrietige van zijn jaar ziek zijn werden niet geschuwd. Wij mochten de begrafenis mee regelen en in Schotland gaat dat toch anders dan hier. Hier komt de Dela, Monuta of Yarden binnen wandelen en ze komen met de map vol van mogelijkheden. Die overigens meer dan genoeg geld kosten. In Nederland trekken ze de familie vaak een poot uit vind ik in de emotionele dagen net na het overlijden. Mensen moeten altijd nog rekeningen achteraf betalen, waar ze na verloop van tijd toch niet helemaal achter staan. Ik ben tot de conclusie gekomen dat dit komt omdat je alles gedaan wil hebben in nagedachtenis van de overledene. Maar stel jezelf eens de vraag, had de overledene dit ook gewild?
Wordt er tijdens het leven wel gesproken uitvoerig over de wensen van iemand? Ik denk dat dit nog steeds een soort van taboe is. Als je jong bent denk je nog een heel leven voor je te hebben en als je ouder wordt denk je dat je partner of kinderen wel weten wat ze moeten doen. Maar vaak is dat niet zo en gaat familie in emotie allerlei fratsen uit de kast trekken, zeer goed aangegeven door de begrafenisondernemer. Dan blijkt dat alles buiten een basispakket valt. En dat vind ik heel naar. Ik zou wel een ondernemer willen leren kennen die dat anders doet en juist heel erg let op alle kosten. Geen emotieverkoop doet.
Buiten dat moeten die ondernemers wel de mogelijkheden van de familie vertellen natuurlijk, maar wel eerlijk zijn over het kostenplaatje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten