De nieuwe plek was geweldig, veel te zwaar werk fysiek, maar een heerlijke plek qua collega;s en het decoreren was helemaal mijn ding.
Maar helaas heeft het niet lang geduurd, ik heb er uiteindelijk maar anderhalve week gewerkt. Op dat punt heb ik besloten om te stoppen met werken, ook al is het financieel niet de wijste keuze. Maar ik kon fysiek en mentaal niet meer en uiteindelijk gaat het wel om mijn gezondheid. En die heb ik nu voorop geplaatst en het zal moeilijk worden en de banen liggen niet voor het oprapen. Zeker niet voor mij als "gehandicapte".
Maar wel een beslissing waar ik een last van mijn schouders kon laten vallen en dan is het toch oke.
Ik ben blij en nerveus over de toekomst, maar waar 1 deur dicht gaat........ En daar hoop ik op.
Het leven vanaf nu wordt in ieder geval anders, ik ga andere invullingen vinden en ik hoop ook op een eigen zaakje in tweedehands spullen. Ik ben druk aan het onderzoeken of ik daar toe de mogelijkheden kan creëren.
Gisteren heb ik een droom in vervulling laten gaan, ik ben voor de aller eerste keer in de ton gegaan om te tonpraten. En dat was zo bijzonder en succesvol dat het een keerpunt is geworden en een nieuw begin. De complimenten voor mijn optreden waren overweldigend en ik werd er zelfs verlegen van. Dit gebeurt mij niet zo snel, dus ik was super onder de indruk. Ik heb staan genieten en ik was niet de enige, mijn collega's van deze avond waren echt gemeend trots op mij en ik op hen. Wij hebben met 6 tonpraters en een geweldige presentator, en een super D.J/geluidsman, echt een prachtige show neergezet. Ik loop vandaag nog op adrenaline en dat voelt zo goed. Voor vandaag heb ik even extra medicijnen ingenomen want ik heb natuurlijk vandaag meer pijn, maar vanavond mag ik nog een keer in de Ton en dat voelt super. Ondanks dat ik gisteren heel zenuwachtig was is het precies gegaan zoals ik bedacht had en het allermooiste compliment kwam van een professionele tonpraatster: Ze vond dat ik een natuurtalent was en dat ik precies op de grens bleef zitten en dat dit maar weinig tonpraters lukt. Wauw dat is toch geweldig!
Ik heb zoveel mooie en lieve complimenten gehad en ik moet het volgend jaar maar weer zien te overtreffen. Maar eerst nog vanavond, ik kan niet wachten!
Mijn leraren en begeleiders waren dit jaar de andere ervaren tonpraters en dat was een prachtige reis, ik heb van de sfeer onder elkaar genoten.
Volgende keer probeer ik een stuk van mijn buut de plaatsen in een filmpje, zodat mijn volgers boven de rivieren ook mee kunnen genieten. Als is het tonpraten in de taal/ dialect van deze streek, je kunt het denk ik best volgen.
Ook wil ik jullie vragen om te gaan kijken en lezen op het blog van een vriendin van mij: www.facebook.com/maggeennaamhebben
Zij maakt een dagboek over haar worsteling met bipolaire stoornis/ hypemobiliteit en fibromyalgie. Ik vind het kei stoer dat ze hierover gaat schrijven.
Ze verwoord de worstelingen goed en het is zeker de moeite waard om te lezen.
lieve mensen tot snel.... even uitrusten nu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten