Loslaten

Niet erg spiritueel die soms boze gedachten van mij, maar ik kom er steeds vaker achter dat ik ook gewoon een mens ben met boze gevoelens. Mensen verliezen doet mij pijn en daar word ik boos om...Waarom zo jong deze aarde verlaten, waarom begrijpen weer anderen mij niet, waarom laten ze mij alleen, waarom moeten ze boze energie ventileren, waarom doe ik het verkeerd, waarom denken zij dat ik het verkeerd doe...zo heb ik al velen mensen verloren aan dood en aan misverstanden...En helaas ga ik er nog wel wat verliezen in mijn levensweg... Iedereen leeft zijn/haar leven en doet het zoals zij denken dat het goed is. Ik doe hetzelfde, lang dacht ik dat alles geoorloofd was als je het maar onder de noemer liefde doet. Positief manipuleren bijvoorbeeld, acht je weet toch hoe die vriendin is, respecteren en loslaten. Maar dat ik niet oke..Althans het klopt niet helemaal. Liefde is ook loslaten en respecteren dat mensen hun eigen weg moeten bewandelen. Dat heb ik wederom hard moeten leren. En dat is niet erg, daar word ik een flinke meid van... Maar de pijn en het verdriet die daar uit voort komt is naar, erg naar. Ik heb mijn hele leven gedacht dat ik mensen moest helpen, koste wat kost. Adviezen, natuurlijk goed bedoeld, dat ik vrede moest scheppen in een conflict, dat ik kon mediaten...Communicatie was voor mij de oplossing voor alle zaken des levens. Maar niet iedereen kan communiceren. Niet iedereen wil communiceren...Sommige mensen lossen hun problemen op een andere manier op en sommige houden de problemen hun hele leven. Dat is prima denk ik nu, maar niet ten koste van mij meer...En dat betekent dat ik soms of misschien vaak een stap terug moet zetten en loslaten. Loslaten is het allermoeilijkste, zeker als je van mensen houdt. Als het zo hoort te zijn komen ze terug in je leven en sommige verlies je of door de dood of door andere zaken. Maar wat er ook gebeurt ik moet niet twijfelen aan mezelf. Ik heb nu geleerd dat ik mensen het beste help met laten. Laat iedereen zijn of haar eigen weg bewandelen, bied een luisterend oor en ga weer door. Neem niets mee op je schouders dat niet bij jou hoort. 
Eigenlijk is het simpel, sommige mensen lopen een weg met mij voor even, anderen voor het hele leven....Ik kan van veel mensen houden en mijn hart is groot genoeg. Ik houd van de mensen om mij heen en die heb ik innig lief, mijn familie, mijn vrienden... Daar heb ik ook veel voor over, maar niet meer alles. Door dood is iets wat ik niet kan veranderen en spiritueel gezien verlies ik die mensen niet, alleen hun fysieke vorm en dat voelt voor mij als een troost. Ik geniet van die mensen zolang ik kan en hoe vaak ik kan. De anderen heb ik lief, ook al zijn ze niet in mijn buurt. Boosheid laat ik los, ik vergeef mezelf voor fouten, want die maakt iedereen. Ik heb ook de mensen lief die niet meer bij mij zijn omdat ik ze nou eenmaal in mijn hart heb gesloten. Behalve degene die mij enorm hebben gekwetst uit narigheid, omdat die leven om te kwetsen. Dus heb ik nu mensen om mij heen die bij mij zijn omdat ze mij lief hebben en dat is een ongelooflijk mooi gevoel...Liefde is inderdaad ook loslaten, ook al is dat het moeilijkste wat een mens moet doen...

Loslaten van pijn die fysiek in je leeft is bijna onmogelijk, maar ik kan wel accepteren en leren omgaan met deze moeilijke weg. Ik geniet van kleine dingen en die maken de perceptie van pijn anders. Dan is het gewoon daar in mijn zieke lijf. Maar mijn zien van de pijn is anders. Ook loslaten al is het anders dan het verhaal hierboven. Zo leer ik nog dagelijks van alle dingen die ik doe, ervaar en zie.
Dat is oke, want zo komen wij als mens dichter bij onszelf en de echte ik.
Mijn leven is veranderd door de ziekte en door de pijn. Maar ik stop nog niet met genieten en leven.
Wat er ook op mijn pad komt, ik probeer te leren van elk moment...