Veel fibromyalgie patiënten hebben last van ontstekingen in hun lijf. Ik ben daar 1 van. Deze keer zijn het peesontstekingen op een lastige plaats, namelijk mijn lies. Het is ongelooflijk pijnlijk met lopen en daardoor krijg ik ook weer meer bekken- en rugklachten. De spiraal is soms moeilijk te doorbreken en pijn neemt de overhand.
Ondanks dat ik positief ingesteld ben weer na een lange depressie, is het deze week ingewikkeld om de pijn te doorstaan met een lach op mijn gezicht...
Ja lieve volgers ook ik kamp met negatieve spiralen soms en dat is heel vervelend. Goed aan dit is wel dat ik mezelf doorzie..En ik echt mijn best doe om juist te genieten van leuke momenten.
Ik doe mijn best om rechtop te lopen zodat mijn bekken niet meer pijn doet en ik wandel elke dag even met de hond, om alles in beweging te houden. En dan zie ik echt wel mooie dingen om mij heen.
Het is niet zo dat ik depressief ben hoor. Maar als je lijf het weer laat afweten na een X-periode van redelijk functioneren dan gaat het moeizaam.
Maand of 2 heb ik zonder mijn trouwe metgezel (mijn roze kruk) gelopen en ik kreeg overal complimenten. Oh wat goed je bent weer beter was toch wel de mooiste..
Gek toch dat mensen je direct beter melden als je zonder hulpmiddel zien. Niet eens vroeg deze dame of ik nog steeds ziek was of waarom ik zonder kruk liep. Neen, voor haar was ik inmiddels beter.
En dan kan ik best haar wijzen op het feit dat het niet zo is. Dat dit naar alle waarschijnlijkheid even een opleving is in de ziekte. Dat fibro ook goede momenten heeft, maar dat dit niet betekent dat je beter verklaard bent. Dat ze niet zomaar moet aannemen dat haar uitspraak juist is.
Maar daar had ik helemaal geen zin in...Het leuke is dat ik haar deze week dus tegen kwam en dat ik weer met mijn trouwe roze metgezel liep...Je raad het al; Ze zei; jeetje jij hebt ook altijd wat, weer iets aan je been gedaan, volgens mij heb jij ook altijd pech... Ik was natuurlijk even flabbergasted, maar ik kon me snel herpakken.
Mijn antwoord was; ik ben al 22 jaar ziek, ik loop soms met kruk en soms zonder. Dat ligt aan hoe het met de ontstekingen in mijn been gaat..Ik word niet beter, mijn ziekte is levenslang en ik kan er niets aan veranderen, niet met therapie, goede adviezen of medicatie...
Met open mond staarde ze mij aan en het duurde even voor ze iets kon uitbrengen. Ik realiseerde mij dat ik misschien wat te rechtstreeks was geweest.
Ik verontschuldigde mijzelf voor de directheid, maar heb haar wel gezegd dat ze niets moet aannemen en het beter kan vragen aan mij...
Ze kreeg rode wangen van schaamte en vertelde mij dat ze eigenlijk soms wel had gedacht dat ik om aandacht vroeg met die roze kruk of dat ik een enorme kluns was die telkens iets kneusde. Maar niet dat ik een ziekte had... Ik kon haar eerlijkheid erg waarderen en ik heb haar uitgelegd wat de ziekte ongeveer inhield en als ze meer wilde weten over mij en de ziekte dat ze mijn boek kon lezen.
We zijn lachend uit elkaar gegaan hoor, het was even een druppel op de gloeiende plaat die ik moest uiten. En zij was helaas daarvan het slachtoffer. Maar wel een goed gevoel over de uitslag van het gesprek.
Vanochtend liet ze mij weten dat ze mijn boek had besteld en dat is toch wel heel fijn om te horen.
Iemand die daadwerkelijk meer wil weten over de ziekte en over mijn gevecht met de draak in mij..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten