Mijn boek loopt ook gestaag door. Ik heb de mail van de uitgever ontvangen met de laatste instructies dus alles gaat zijn gangetje. 5 foto's zijn gemaakt al voor het boek en nu nog 2 die het belangrijkste zijn, waarvan 1 op de cover. Daarna opsturen naar de uitgever en dan kan alles in gang gezet worden. De aanmelding stromen nog dagelijks binnen en dat vind ik toch we super. Ik verwachtte eigenlijks niets en ik krijg zoveel mooie reacties.
Ben trots op mezelf en het is ontzettend leuk om op deze manier zoveel lieve en schattige reacties te krijgen, ook veel leed en daar moet ik mezelf soms voor wapenen. Ik leef zo mee met die mensen die geen steun krijgen. En dat vind ik ontzettend moeilijk. Wederom voel ik me zeer gelukkig, dat ik die steun wel maar ontvangen.
Het is bijzonder hoe een kleine handeling eigenlijk al zoveel los maakt. Niemand buiten de uitgever heeft het boek gelezen. Het is vanuit mijn gevoelswereld geschreven en vanuit mijn waarheid. Mijn gevecht met depressie en fibro, maar ook alle anderen dingen is puur van mijzelf en niet vanuit een ander. En dat maakt het dan ook weer extra spannend. Want iedereen die het leest krijgt een kijk in mijn leven en natuurlijk heb ik daarvoor ook een keuze gemaakt. Mijn broer vroeg mij deze week wat mijn doelen zijn met mijn boek. Daar hoefde ik niet lang over na te denken:
* een steun zijn voor andere fibromensjes
* een bijdrage leveren aan herkenning van Fibromyalgie
* een bijdrage leveren voor begrip van mensen om fibromensjes heen
* En erkenning krijgen voor de ziekte in Nederland
Dat zijn mijn doelen en misschien hoog gegrepen, maar het is wel dat ik compleet achter mijn keuze sta om het uit te geven. Als ik 5 mensen help met mijn boek is mijn missie geslaagd, maar ik hoop nog veel meer te doen voor de erkenning van Fibromyalgie in Nederland.
Mijn broer zei ook, verwacht je ook negatieve reacties op je boek. En zeker daar houd ik rekening mee. Nog steeds zijn er mensen die bewust anderen willen kwetsen. Of ze nu wel of niet mijn boek gelezen hebben, ze hebben er een mening over en die mensen laat ik van mij afglijden. Daar ga ik geen energie aan schenken. Ik heb mijn boek als dagboek geschreven en ik hoop er alleen maar goed mee te doen. Als mensen het anders zien, dan is dat zo. Daar kan ik niets aan veranderen. En ik heb in die 22 jaar genoeg gevochten tegen negativiteit en vaak mijn energie verspild aan mensen die toch niet willen leren over de ziekte die ik heb. Daar ben ik mee gestopt, ik weet wat ik voel en ik weet hoever ik kan gaan qua energie. En ik hoef niemand verantwoording af te leggen waarom ik dingen wel of niet kan. En geen enkele fibromens zou dit moeten doorstaan. Helaas is de wereld niet perfect en bestaan er nog steeds mensen die het fijn vinden om anderen neer te sabbelen. Ze zijn waarschijnlijk zelf ongelukkig in hun leven en daarom willen ze ook dat anderen niet gelukkig zijn. Oordelen en veroordelen is hun maatstaf en gelukkig heb ik een compleet andere maatstaf. Ik wil juist mensen gelukkiger maken en ik bevecht voortaan negativiteit met liefde. En ik moet je zeggen dat werkt vaak.
Bijvoorbeeld ik stond deze week in de kassa rij en een mevrouw 1 en meneer wilde in een andere rij voor gaan. De mevrouw 2 voor hen liet dat niet toe, met het commentaar iedereen moet wachten. Daarna volgde er een relaas van de 1e mevrouw en dat het niet normaal was dat die mevrouw hen niet liet voorgaan. De hele winkel mocht het horen. Mevrouw 2 ging gestaag door met de boodschappen op de band en liet zich zichtbaar niet storen door het gemopper van mevrouw 1. Al werd haar hoofd wel steeds roder.
Mevrouw 1 keek mij aan en begon opnieuw met mopperen en ik zei alleen: twee minuten op een mensenleven is toch zo kort, maak u niet druk mevrouw, anders heeft u de rest van de dag een rot gevoel. Het leven is al zo kort, geniet toch, de zon schijnt buiten en mopper niet..Het is niet goed voor uw gezondheid, wijzend op de defibrilator, of hoe heet dat hartapparaat. Mevrouw 2 keek op en lachte, mevrouw 1 was compleet flabbergasted en glimlachte uiteindelijk. Haar boze ogen verdwenen en haar man zuchtte. De mevrouw 1 was weer in een goed humeur en vond het niet meer erg om even te wachten, ze bood zelfs haar excuses aan op een beetje stuntelige manier. Vaak lach ik alleen maar naar degene die gefrustreerd zijn, een glimlach kan mensen keren. Niet altijd, maar toch is elke keer er 1.
tot zover mijn blog, bevecht met Liefde mensen, dan zal je zien dat mensen even anders leven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten