Ik krijg veel berichten op mijn boek en dat geeft mij een fijn gevoel. Ze zijn zo lief en complimenteus, ik hoop dat het zo blijft als het boek op 23 mei bij Boekscout in de online bookstore is.
Het is een ontzettend spannende tijd geweest en heel bijzonder. De vele berichten hebben mij echt geraakt en ik hoop dat mensen mijn boek lezen vanuit mijn visie.
De fotoshoot was leuk en de fotografe begreep precies wat ik voor foto's in het boek wilde hebben. Foto's die mijn verhaal versterken. Niet alleen maar foto's van mij maar bijvoorbeeld van mijn dagboek en van de lepeltheorie, die ik vertaal in mijn boek als stokjestheorie. Echt zo bijzonder als je mensen op je pad krijgt die precies in je lijn meedenken en kunnen verbeelden wat ik in mijn hoofd had zitten.
Maar even genoeg over mijn boek, vandaag is ook dodenherdenking. En ik vind het bijzonder dat wij na zoveel jaren op 4 mei stil staan bij die verschrikkelijke oorlog. Alle mensen die in de oorlog hebben moeten sterven door het dictatorschap van 1 idioot, of daarna in welke oorlog dan ook.
Als je de verhalen leest of bekijkt van de Joodse mensen, de Sinti en Roma's. De mensen van het verzet, iedereen die hierdoor is gestorven moet herdacht worden. Want als je naam niet meer genoemd wordt na je sterven, wordt je vergeten. En dat mag nooit gebeuren.
Dat wilde ik even kwijt. Ik ben trots op onze strijdkrachten, maar ik vind het nog steeds naar dat er mensen gedood worden door oorlog of strijd.
Mijn blog is wat serieuzer vandaag, ik ben een beetje melancholiek op deze dagen, waar zoveel nare films getoond worden en zoveel verhalen weer naar boven komen. Het maakt mij verdrietig en tegelijkertijd ook blij. Want op deze dagen is saamhorigheid wel een mooie bijkomstigheid. Alle mensen die doden herdenken zoeken elkaar op en dan maakt het niet ook welke achtergrond je hebt. Samen is een algemeen mooi woord, maar kan zoveel betekenen voor iemand die alleen staat.
Dat heb ik de afgelopen weken gemerkt, zoveel mensen zijn eenzaam in hun ziek zijn en worden niet geloofd op geaccepteerd door naasten, vrienden en vriendinnen. Worden gezien als zeur, aansteller en zelfs gek.
Ik kan het gewoon niet begrijpen waarom mensen zo naar denken over hun naasten die worstelen elke dag met ziek zijn. Moeten afspraken afzeggen omdat hun lichaam faalt. Terwijl ze op een leeftijd zijn waar ze normaal gesproken alles zouden willen ondernemen.
Maar hun lichaam faalt??????
Hoe moeilijk kan het zijn om te luisteren naar iemand zijn/haar verhaal?
Hoe moeilijk kan het zijn om even mee te voelen en te accepteren?
Hoe makkelijk is het om even een schouderklopje te geven?
Hoe makkelijk is het om te menen en te zeggen, ik leef met je mee?
Hoe naar zou jij je voelen in mijn schoenen of in die van hem/haar?
Hoe naar zou jij je voelen als iedereen zegt je bent een aansteller?
Hoe moeilijk kan het zijn om je in mijn schoenen te verplaatsen?
Hoe moeilijk kan het zijn om even je medemens te steunen?
Hoe zou jij kunnen omgaan met mijn pijn, mijn moeheid, mijn onmacht?
Hoe zij jij mij kunnen helpen door er gewoon even te zijn?
Het voelen en meeleven begint bij onderzoek, compassie en denken...
Het voelen en meeleven begint bij luisteren, je hart openen en vragen stellen...
Wat zou jij doen als je in mijn schoenen stond, hopen op medeleven toch?
Wat zou jij doen als ik je zou negeren in je pijn en in je oververmoeidheid en in je onmacht?
Ik zou je nooit voorbij lopen en roddelen achter je rug om..
Ik zou je proberen te steunen en je te helpen waar ik kan..
Want ik weet hoe het is om ziek te zijn, machteloos te zijn en verloren bij een falend lijf..
Dat is het meest nare aan mijn ziek zijn, ik sta machteloos en jij verklaart mij voor gek...
Tot blogs..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten