Eindelijk is het proces voltooid, mijn boek is uit en ik heb voorgoed mijn depressies achter mij gelaten. Ik heb geleerd te luisteren naar mijn lijf, te dealen met mijn beperkingen en mogelijkheden. En soms ga ik bewust mijn grens over, maar dan is het ook waard om extra pijn te hebben. Zoals dit weekend, op mijn verjaardag toch wel wat bezoek ontvangen, niet dat ik het vierde, maar het is altijd gezellig. Dat betekent veel lopen en zorgen, want dat type ben ik nou eenmaal. Ik heb ervan genoten en gisteren en vandaag de prijs betaald, rugpijn en extra moe, mijn handen willen niet wat ik wil en worden telkens blauw. Ik heb spasmes in de benen en ik loop wederom op spijkers. Maar goed ik loop nog, zo meteen de hond laten plassen en poepen en dan even naar een vriendin koffie drinken. Dit is alles wat ik doe vandaag, misschien nog even koken. En verder absolute rust.
Vanmorgen re-attachment gedaan en dat zorgt echt voor zoveel rust in mijn hoofd, ik kan dingen makkelijker loslaten en ik heb weer ruimte in mijn hoofd. Minder hoofdpijn doordat het allemaal niet zo druk is in mijn hoofd. De HSP ligt altijd op de loer en ik moet zorgen dat ik geen extra zorgen toevoeg aan mijn hoofd. ik ben supersensitief en ik neem snel dingen over van mensen en dat kan ik niet gebruiken. Dus ik probeer alles af te sluiten en niet mee te nemen in mijn hoofd. Ik moet me zorgen maken om mijzelf en niet om anderen, tenminste, ik maak me wel zorgen, maar ik kan het ook weer loslaten tegenwoordig.
Ik betrap mezelf op schouders ophalen en denken, dit hoort niet bij mij! Hoe gek is dat? Ik heb altijd het leed van de hele wereld mee genomen en iedereen die maar depressief was of iets naar mee maakte, dat nam ik mee en kon er uren over prakizeren (lees nadenken) Hoe ik het allemaal wel kon oplossen voor hen, maar dat doe ik niet meer. Nieuw motto: Be concerned, not responsible, of te wel: ik mag het naar vinden, maar het is niet aan mij om het leed op te lossen...Haleluyah eindelijk snap ik hoe het werkt en daar heeft mijn boek, de re-attachment, de therapie, coaching aan meegewerkt. Maar vooral mijn lieve kernteam, die altijd achter mij staat en op tijd terug fluit. Super, ik kan de wereld aan, denk ik dan...Echt niet, daar heb ik niet eens de energie voor.
http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=4778
Voor ik het vergeet de link naar mijn boek! Waar ik zo bijzonder trots op ben, het is mijn verhaal en ik probeer mensen te helpen met dit boek. Ik hoop op meer erkenning voor iedereen die ziek is en zich niet gehoord voelt. Ik hoop dat naasten het gaan lezen en meer gaan begrijpen dat leven met fibro en ME/CVS allerminst fijn is. Dat het slopend is en dat je depressief kan raken door alle pijn en moeheid. dat je hele leven op zijn kop gaat en dat je ook nare dingen uit het verleden moet oplossen. Dat je een weg moet vinden in het leven met pijn en vermoeidheid. Het is een naar proces geweest, maar het heeft het beste uit mij gehaald. Ik heb mijn verleden kunnen plaatsen, ik heb leren omgaan met fibromyalgie en ik heb nog steeds humor overgehouden. Ik kijk weer positief naar het heden en de toekomst neem ik bij de dag.
Ik leef en ik heb fibro en Me/CVS en nog meer van die nare pijnen, maar ik ben het niet! Ik ben Carola de Vries en ik heb een boek geschreven over alle vuile was in mijn leven. Over alle nare conflicten met doktoren en met misbruik op alle fronten in mijn leven.
Ik kan nu zeggen dat ik herboren ben en eindelijk mezelf kan zijn, ik mag er gewoon zijn, met fibro en alle andere ziektes.
Ik ben ik en dat gun ik iedereen die vecht met depressie door de ziekte.
JIJ MAG ER ZIJN! EN NIEMAND IS PERFECT, GELUKKIG MAAR ANDERS ZOU HET EEN KLEURLOZE WERELD ZIJN!
Ik heb mijn nare dingen, ik heb mijn fijne kwaliteiten en eigenschappen en ik ben ik. Geen auteur ondanks dat ik een boek heb geschreven. Daar moet ik echt om lachen, ik ben gewoon een vrouw van 43 en een levensverhaal.
Het boek is begonnen als een dagboek en geëindigd als een boek, ik had bepaalde zaken eruit kunnen laten, maar dan was het mijn boek niet meer. Dus de naakte waarheid over mij staat erin en dat vind ik nu prima. Ik hoop dat heel veel mensen begrip gaan krijgen door mijn boek, dat er erkenning komt voor fibromyalgie en CVS...Ik hoop ook dat mensen steun gaan krijgen in hun omgeving en dat ze op meer liefde kunnen rekenen, niet als aanstellers worden gezien. En dat doktoren anders omgaan met fibromensjes, dat zou helemaal fantastisch zijn, want die hebben nog heel wat te leren.
tot de volgende blog lieve lezers..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten